Contrabaixo
O contrabaixo, o maior e máis profundo membro da familia do violín, fué desenvolvido no século XVI procedente do violone, viólaa contrabaixo

Viola, o contrabaixo e o arco
Dúas características da familia de violas atópanse no deseño do contrabaixo 1, os ombreiros son máis caidos e 2, a parte posterior do instrumento é máis plana. Isto permite ao músico, que debe estar de pé ou sentado nun taburete alto, alcanzar todo o instrumento e, en particular, poder tocar as notas ao final da tasteira, preto da ponte. Cara a finais do século XVIII o contrabaixo tiña tres cordas xeralmente afinadas en: La, Re, SOL.

O contrabaixo é un instrumento transpositor e todas as notas escritas soan unha oitava máis baixa.
O escribir unha oitava máis alta que o son real, é claramente necesario para evitarse liñas adicionais debaixo dos pentagramas.
Algúns contrabaixos teñen hoxe en día cinco cordas. Esta corda extra baixa ata Do, Unha terceira maior debaixo do Mi inferior.

As cordas do contrabaixo son tan longas e tan grosas que as clavijas correntes, usadas noutros instrumentos de corda, non son o bastante robustas. Así pois utilízanse clavijeros mecánicos

É o instrumento máis grave da familia da corda desde finais do século XVI. O termo asociouse antigamente á tesitura da voz humana, indicando a voz máis baixa do home.

O Banyo

O banjo ou banyo é un instrumento musical de 4, 5, 6 ó 10 cordas, constituído por un aro ou anel de madeira circular duns 35 cm de diámetro cuberto por un "parche" de plástico ou pel a modo de tapa de guitarra.2 O parche e o anel de madeira se ensamblan con parafusos metálicos (e o resonador de madeira que se engade posteriormente, tamén). A mestura de materiais que conforman o banjo consegue un dos instrumentos musicais co son máis característico e inconfundible que existen.

Banjo de catro cordas
-Orixe
Ese instrumento foi desenvolvido no século XIX en Estados Unidos, onde os músicos negros explotaron sobre todo as súas posibilidades rítmicas. Cara a 1890 entra a formar parte da música dixieland, e pronto se converte no instrumento musical por excelencia da música tradicional estadounidense.

Nas súas orixes, é aberto pola parte traseira (banjo openback), engadíndose no século XX un resonador de madeira a modo de peche. Confórmase así o banjo de bluegrass, con maior resonancia e volume que o seu irmán maior. Ata o día de hoxe, ambos os tipos de banjo seguen convivindo e son empregados dependendo do estilo musical.

Os banjos (openback e bluegrass) desenvólvense así mesmo durante o século XX en infinidade de instrumentos, variando a lonxitude do mastro e o número de cordas, e combinándose con outros instrumentos tradicionais.3 Xorden así os banjos plectrum (de 4 cordas), os tenores e tenores irlandeses (con mastro curto e 4 cordas), os banjoleles (banjo-ukeleles), as guitarras-banjos (banjo con mastro de guitarra), os mando-banjos (fusión de banjo coa mandolina) e outros. A familia do banjo é por tanto, moi numerosa.

Este instrumento dá un son moi característico ás bandas de country e jazz nas súas distintas modalidades, e a velocidade de pulsación das súas cordas varía duns estilos a outros, por exemplo, no bluegrass o ritmo é tan rápido que causa admiración.