A industria do disco esprémese as meninges tratando de idear novas fórmulas coas que fidelizar ao cliente irredento, aquel que apostata do streaming como indispensable maná e xustifica aínda a existencia do formato físico, esa antigualla para as xeracións máis novas. Os recompilatorios, especialmente as caixas variadas de inéditos, gravacións en vivo e demais gadgets para o completista voraz, seguen sendo lugar común nestas datas. Pero entre a febre compilatoria e conmemorativa, a necrofilia extrae ?quen sabe por canto tempo? todo o rédito posible á mitomanía da que se nutre. É outro clásico, infalible. Porque poucas cousas resultan máis apetecibles que rebuscar nos arcones daqueles músicos que, convertidos en tótems, se esfumaron antes de tempo, vendo como a súa aura se redimensionaba co tempo. Máis difícil é constatar se de entre todo ese cúmulo de descartes, involuntariamente legados á posteridade polos seus responsables, hai un material o suficientemente relevante como para xustificar o desembolso. Por moito que o anhelo do fan ?sempre tan sanguíneo? se obstine en nublar o xuízo.Poucos legados foron tan espremidos como o de Kurt Cobain (1967-1994). É seguramente o epítome de músico cuxa herdanza foi abastecendo as cubetas das tendas de discos con maior insistencia nas últimas décadas, cal pinga malaya. Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal) é o correlato sonoro ao zumento documental de Brett Morgen, estreado hai meses no noso país, e constitúe unha áspera colección de bosquexos creativos da alma de Nirvana, aínda que o seu interese dificilmente transcenda o ámbito do seguidor impenitente. É unha sorte de quebracabezas inevitablemente inconcluso, composto de bosquexos, monólogos e chanzas privadas, no que o xenio atormentado de Aberdeen reloce intermitente entre a herrumbre. O rockumental é tamén a fonte da que brota Heaven Adores You (Universal), nova remesa de inéditos e tomas alternativas de Elliott Smith (1969-2003), e o seu terceiro álbum póstumo en pouco máis dunha década. Estará en circulación nunhas semanas, xunto ao emotivo pero morno documental homónimo dirixido por Nickolas Rossi ?estreado nun bo número de festivais?, con quince inéditos como principal gancho, que se intúen deshuesadas mostras da súa prodixiosa sensibilidade melódica, en estado embrionario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario