Auto-Tune e os seus usos

Por qué triunfa a xente que non sabe cantar? aquí a explicación: Auto-Tune

Auto-Tune é un procesador de audio propietario creado por Antares Audio Technologies para corrixir o ton en execucións vocais e instrumentais. É usado para enmascarar inexactitudes e erros, polo que permitiu a moitos artistas producir gravacións con afinación moito máis precisa. Auto-Tune foi utilizado para producir o efecto de distorsión vocal na canción «Believe» da cantante Cher gravada en 1998. «Believe» foi a primeira gravación comercial en utilizar este software con ese propósito. Despois do éxito de «Believe» coñecéuselle tamén como o «efecto Cher».

Inicialmente foi creado por Andy Hildebrand un enxeñeiro traballador de Exxon. Auto-Tune esta dispoñible como un plugin para programas profesionais de audio usados en contornas de estudo, tales como ProTools, Cubase, FL studio XXL e como "caseta-alone", unidade de "rackmount" para procesamiento en presentacións en vivo.

Usos:
A harmonización está pensada para incrementar a calidade musical das partes vocais sen que sexa evidente que o canto foi procesado. Con todo, con valores extremos nos parámetros, voluntariamente, con fins creativos, o Auto-Tune converteuse nun popular efecto de voz. A miúdo esta aplicación do efecto é denominada Efecto Cher por ser similar á parte vocal escoitada en «Believe» de Cher.

O artista estadounidense de R&B T-Pain relacionou este efecto co seu estilo utilizándoo recurrentemente en case a totalidade da súa música. Tamén caracteriza ao grupo de eurodance Eiffel 65. O MC estadounidense Kanye West usouno algunha vez nalgunha das súas cancións. O son particular que dá este efecto parécese, polos seus tons precisos e de rápido cambio, á sonoridad que se logra mediante vocoder ou talkbox. O Auto-Tune tamén é utilizado en practicamente todas as obras da banda Furgometal para, segundo din, dotalas de alma (véxase por exemplo animais zombis do zoo con Autotune).

Os artistas que usan Auto-Tune adoitan recibir críticas negativas porque isto fai que se poña en dúbida o seu talento vocal. Un dos artistas que se opoñen totalmente ao Auto-Tune é o rapero estadounidense Jay-Z, de tal maneira que o segundo sinxelo do seu disco The Blueprint 3 leva por nome «(D.Ou.A.) Death Of Auto-Tune» ('Morte do Auto-Tune').

Existe un software similar, chamado Melodyne, o cal lle foi gañando campo ao Auto-Tune, sobre todo na área de produción,[cita requirida] debido a que permite a edición manual do ton, tendo uns alcances menos limitados que o software de Antares. Con todo, esta vantaxe non existe cando este úsase en vivo.

Guitar Pro

Se eres un músico e gustache ter gardadas as tuas tablaturas e facer diseños de cancións con prácticamente todos os instrumentos convencionais, Guitar Pro é un editor de partituras para guitarra e baixo, aínda que admite todos os instrumentos soportados polo formato MIDI. É unha ferramenta moi útil na aprendizaxe da guitarra, xa que ademais de que permite escoitar a canción pódese visualizar a tablatura e a partitura, ademais dun esquema coa posición dos dedos no mastro da guitarra. No apartado de audio, utiliza o formato MIDI, e a partir da versión 5, un motor de audio chamado RSE (Realistic Sound Engine) o cal pode descargarse no sitio web oficial. O software é desenvolvido pola empresa francesa Arobas Music.



Características:
Guitar Pro permite manexar partituras de maneira moi sinxela e intuitiva pero moi profesional. Soporta ademais de 8 guitarras; varios tipos instrumentos como pianos, órganos, varios tipos de cordas, voces, percusión, efectos sintéticos, e outros efectos, contando cun total de 127 instrumentos posibles.

Desde a versión 5, Guitar Prol inclúe un novo sistema chamado RSE (Realistic Sound Engine) para reproducir o audio das partituras no canto do formato MIDI usado polas versións anteriores. Este sistema consiste na reprodución de sons de instrumentos reais previamente gravados, o que ofrece un son moi similar ao dun instrumento real. Este método de reprodución ten como inconveniente que consome gran cantidade de recursos do sistema.

Posúe ademais unha útil ferramenta para a construción de acordes. Conta con ferramentas para afinación de guitarras eléctricas e clásicas, ferramentas para a práctica de escalas, metrónomo, adestrador de velocidade entre outros.

Transistores

 Nos amplificadores, gracias aos transistores consíguese a intensidade dos sons e das señais en xeral. O amplificador posee unha entrada por onde se introduce unha señal débil e outra por onde se alimenta. A señal de saida vese aumentada grazas á aportación desta alimentación, seguindo as mesmas variacions de  onda que a de entrada.
A señal de entrada, de baixo nivel, da orde duns poucos milivoltios, aportana dispositivos coma o micrófono, sensores térmicos, luminosos, etc.
Cando un amplificador realiza a función de elevar a señal que se aplicou a sua entrada, dise que produciu unha determinada ganancia. Podemos dicir que a ganancia dun amplificador é a relación que existe entre o valor da señal obtida á saída e á entrada. Dependendo da magnitude eléctrica que estemos tratando, podense observar tres tipos de ganancia: ganancia en tensión, ganancia en corriente e ganancia en potencia. 

Para comprender o funcionamento do transistor como amplificador, partirase do circuito da figura, no que o transistor conectase na configuración denominada de emisor común.

O xerarador V_eb asegura que a union base-emisor esté polarizada en sentido directo. Unha batería
V_c (V_c >> V_be) proporciona a tensión de polarización inversa á unión do emisor.
O circuito de entrada, no que se aplicará a señal que se desexe amplificar, é o que contén á base e o emisor. O circuito de saída está conectado ás terminales do colector e do emisor. R_c é a resistencia de carga do circuito de saída.
Suporemos que, cando a tensión de entrada é nula (terminais de entrada cortocircuitadas), as correntes que circulan por cada terminal son I_e, I_b e I₀, cos sentidos indicados na figura.
A continuación, calcularanse cales son os incrementos que se producen nestas intensidade se se modifica lixeiramente a tensión, aplicando unha ddp adicional á entrada.
Neste desarroio, admitirase que o incremento de tensión implicado, é o suficientemente pequeno para que as variacións de intensidade que provoca estén relacionadas linealmente con el.
Asimesmo, despreciaranse os efectos dinámicos producidos pola aplicación dunha diferenza de potencial, aplicada moi lentamente.

Hidrolófono

Últimamente a choiva está presente dia sí, dia tamén pola entrada do outono. Esto faime pensar canto me gusta a auga e puxenme a investigar acerca dalgún instrumento que utilice este elemento o cal Tales consideraba o principio de todas as cousas.
Tras uns minutos dedicados á busqueda, atopei un instrumento bastante curioso: o hidrolófono. Este é un instrumento musical que se toca mediante un contacto directo ca auga (ou outros fluidos, ás veces) onde o son é xerado hidraulicamente. Os sons son producidos polo contacto do fluido cos dedos da persoa que o está tocando. O hidrolófono foi inventado e nomeado por Steve Mann, e utilízase coma unha experiencia sensorial para xente con dificultade visual.
 Funcionamento:
O musico bloqueará a corrente de auga dun burato en particular para así producir o son dunha determinada nota. Para que o son se produza, o sistema está conectado a unha membrana ou sensor que produce un son segundo a presion vaia cambiando.

Para maior infomación: Hidrolofono (esta páxina únicamente está dispoñible en inglés)