Contrabaixo
O contrabaixo, o maior e máis profundo membro da familia do violín, fué desenvolvido no século XVI procedente do violone, viólaa contrabaixo

Viola, o contrabaixo e o arco
Dúas características da familia de violas atópanse no deseño do contrabaixo 1, os ombreiros son máis caidos e 2, a parte posterior do instrumento é máis plana. Isto permite ao músico, que debe estar de pé ou sentado nun taburete alto, alcanzar todo o instrumento e, en particular, poder tocar as notas ao final da tasteira, preto da ponte. Cara a finais do século XVIII o contrabaixo tiña tres cordas xeralmente afinadas en: La, Re, SOL.

O contrabaixo é un instrumento transpositor e todas as notas escritas soan unha oitava máis baixa.
O escribir unha oitava máis alta que o son real, é claramente necesario para evitarse liñas adicionais debaixo dos pentagramas.
Algúns contrabaixos teñen hoxe en día cinco cordas. Esta corda extra baixa ata Do, Unha terceira maior debaixo do Mi inferior.

As cordas do contrabaixo son tan longas e tan grosas que as clavijas correntes, usadas noutros instrumentos de corda, non son o bastante robustas. Así pois utilízanse clavijeros mecánicos

É o instrumento máis grave da familia da corda desde finais do século XVI. O termo asociouse antigamente á tesitura da voz humana, indicando a voz máis baixa do home.

O Banyo

O banjo ou banyo é un instrumento musical de 4, 5, 6 ó 10 cordas, constituído por un aro ou anel de madeira circular duns 35 cm de diámetro cuberto por un "parche" de plástico ou pel a modo de tapa de guitarra.2 O parche e o anel de madeira se ensamblan con parafusos metálicos (e o resonador de madeira que se engade posteriormente, tamén). A mestura de materiais que conforman o banjo consegue un dos instrumentos musicais co son máis característico e inconfundible que existen.

Banjo de catro cordas
-Orixe
Ese instrumento foi desenvolvido no século XIX en Estados Unidos, onde os músicos negros explotaron sobre todo as súas posibilidades rítmicas. Cara a 1890 entra a formar parte da música dixieland, e pronto se converte no instrumento musical por excelencia da música tradicional estadounidense.

Nas súas orixes, é aberto pola parte traseira (banjo openback), engadíndose no século XX un resonador de madeira a modo de peche. Confórmase así o banjo de bluegrass, con maior resonancia e volume que o seu irmán maior. Ata o día de hoxe, ambos os tipos de banjo seguen convivindo e son empregados dependendo do estilo musical.

Os banjos (openback e bluegrass) desenvólvense así mesmo durante o século XX en infinidade de instrumentos, variando a lonxitude do mastro e o número de cordas, e combinándose con outros instrumentos tradicionais.3 Xorden así os banjos plectrum (de 4 cordas), os tenores e tenores irlandeses (con mastro curto e 4 cordas), os banjoleles (banjo-ukeleles), as guitarras-banjos (banjo con mastro de guitarra), os mando-banjos (fusión de banjo coa mandolina) e outros. A familia do banjo é por tanto, moi numerosa.

Este instrumento dá un son moi característico ás bandas de country e jazz nas súas distintas modalidades, e a velocidade de pulsación das súas cordas varía duns estilos a outros, por exemplo, no bluegrass o ritmo é tan rápido que causa admiración.

Auto-Tune e os seus usos

Por qué triunfa a xente que non sabe cantar? aquí a explicación: Auto-Tune

Auto-Tune é un procesador de audio propietario creado por Antares Audio Technologies para corrixir o ton en execucións vocais e instrumentais. É usado para enmascarar inexactitudes e erros, polo que permitiu a moitos artistas producir gravacións con afinación moito máis precisa. Auto-Tune foi utilizado para producir o efecto de distorsión vocal na canción «Believe» da cantante Cher gravada en 1998. «Believe» foi a primeira gravación comercial en utilizar este software con ese propósito. Despois do éxito de «Believe» coñecéuselle tamén como o «efecto Cher».

Inicialmente foi creado por Andy Hildebrand un enxeñeiro traballador de Exxon. Auto-Tune esta dispoñible como un plugin para programas profesionais de audio usados en contornas de estudo, tales como ProTools, Cubase, FL studio XXL e como "caseta-alone", unidade de "rackmount" para procesamiento en presentacións en vivo.

Usos:
A harmonización está pensada para incrementar a calidade musical das partes vocais sen que sexa evidente que o canto foi procesado. Con todo, con valores extremos nos parámetros, voluntariamente, con fins creativos, o Auto-Tune converteuse nun popular efecto de voz. A miúdo esta aplicación do efecto é denominada Efecto Cher por ser similar á parte vocal escoitada en «Believe» de Cher.

O artista estadounidense de R&B T-Pain relacionou este efecto co seu estilo utilizándoo recurrentemente en case a totalidade da súa música. Tamén caracteriza ao grupo de eurodance Eiffel 65. O MC estadounidense Kanye West usouno algunha vez nalgunha das súas cancións. O son particular que dá este efecto parécese, polos seus tons precisos e de rápido cambio, á sonoridad que se logra mediante vocoder ou talkbox. O Auto-Tune tamén é utilizado en practicamente todas as obras da banda Furgometal para, segundo din, dotalas de alma (véxase por exemplo animais zombis do zoo con Autotune).

Os artistas que usan Auto-Tune adoitan recibir críticas negativas porque isto fai que se poña en dúbida o seu talento vocal. Un dos artistas que se opoñen totalmente ao Auto-Tune é o rapero estadounidense Jay-Z, de tal maneira que o segundo sinxelo do seu disco The Blueprint 3 leva por nome «(D.Ou.A.) Death Of Auto-Tune» ('Morte do Auto-Tune').

Existe un software similar, chamado Melodyne, o cal lle foi gañando campo ao Auto-Tune, sobre todo na área de produción,[cita requirida] debido a que permite a edición manual do ton, tendo uns alcances menos limitados que o software de Antares. Con todo, esta vantaxe non existe cando este úsase en vivo.

Guitar Pro

Se eres un músico e gustache ter gardadas as tuas tablaturas e facer diseños de cancións con prácticamente todos os instrumentos convencionais, Guitar Pro é un editor de partituras para guitarra e baixo, aínda que admite todos os instrumentos soportados polo formato MIDI. É unha ferramenta moi útil na aprendizaxe da guitarra, xa que ademais de que permite escoitar a canción pódese visualizar a tablatura e a partitura, ademais dun esquema coa posición dos dedos no mastro da guitarra. No apartado de audio, utiliza o formato MIDI, e a partir da versión 5, un motor de audio chamado RSE (Realistic Sound Engine) o cal pode descargarse no sitio web oficial. O software é desenvolvido pola empresa francesa Arobas Music.



Características:
Guitar Pro permite manexar partituras de maneira moi sinxela e intuitiva pero moi profesional. Soporta ademais de 8 guitarras; varios tipos instrumentos como pianos, órganos, varios tipos de cordas, voces, percusión, efectos sintéticos, e outros efectos, contando cun total de 127 instrumentos posibles.

Desde a versión 5, Guitar Prol inclúe un novo sistema chamado RSE (Realistic Sound Engine) para reproducir o audio das partituras no canto do formato MIDI usado polas versións anteriores. Este sistema consiste na reprodución de sons de instrumentos reais previamente gravados, o que ofrece un son moi similar ao dun instrumento real. Este método de reprodución ten como inconveniente que consome gran cantidade de recursos do sistema.

Posúe ademais unha útil ferramenta para a construción de acordes. Conta con ferramentas para afinación de guitarras eléctricas e clásicas, ferramentas para a práctica de escalas, metrónomo, adestrador de velocidade entre outros.

Transistores

 Nos amplificadores, gracias aos transistores consíguese a intensidade dos sons e das señais en xeral. O amplificador posee unha entrada por onde se introduce unha señal débil e outra por onde se alimenta. A señal de saida vese aumentada grazas á aportación desta alimentación, seguindo as mesmas variacions de  onda que a de entrada.
A señal de entrada, de baixo nivel, da orde duns poucos milivoltios, aportana dispositivos coma o micrófono, sensores térmicos, luminosos, etc.
Cando un amplificador realiza a función de elevar a señal que se aplicou a sua entrada, dise que produciu unha determinada ganancia. Podemos dicir que a ganancia dun amplificador é a relación que existe entre o valor da señal obtida á saída e á entrada. Dependendo da magnitude eléctrica que estemos tratando, podense observar tres tipos de ganancia: ganancia en tensión, ganancia en corriente e ganancia en potencia. 

Para comprender o funcionamento do transistor como amplificador, partirase do circuito da figura, no que o transistor conectase na configuración denominada de emisor común.

O xerarador V_eb asegura que a union base-emisor esté polarizada en sentido directo. Unha batería
V_c (V_c >> V_be) proporciona a tensión de polarización inversa á unión do emisor.
O circuito de entrada, no que se aplicará a señal que se desexe amplificar, é o que contén á base e o emisor. O circuito de saída está conectado ás terminales do colector e do emisor. R_c é a resistencia de carga do circuito de saída.
Suporemos que, cando a tensión de entrada é nula (terminais de entrada cortocircuitadas), as correntes que circulan por cada terminal son I_e, I_b e I₀, cos sentidos indicados na figura.
A continuación, calcularanse cales son os incrementos que se producen nestas intensidade se se modifica lixeiramente a tensión, aplicando unha ddp adicional á entrada.
Neste desarroio, admitirase que o incremento de tensión implicado, é o suficientemente pequeno para que as variacións de intensidade que provoca estén relacionadas linealmente con el.
Asimesmo, despreciaranse os efectos dinámicos producidos pola aplicación dunha diferenza de potencial, aplicada moi lentamente.

Hidrolófono

Últimamente a choiva está presente dia sí, dia tamén pola entrada do outono. Esto faime pensar canto me gusta a auga e puxenme a investigar acerca dalgún instrumento que utilice este elemento o cal Tales consideraba o principio de todas as cousas.
Tras uns minutos dedicados á busqueda, atopei un instrumento bastante curioso: o hidrolófono. Este é un instrumento musical que se toca mediante un contacto directo ca auga (ou outros fluidos, ás veces) onde o son é xerado hidraulicamente. Os sons son producidos polo contacto do fluido cos dedos da persoa que o está tocando. O hidrolófono foi inventado e nomeado por Steve Mann, e utilízase coma unha experiencia sensorial para xente con dificultade visual.
 Funcionamento:
O musico bloqueará a corrente de auga dun burato en particular para así producir o son dunha determinada nota. Para que o son se produza, o sistema está conectado a unha membrana ou sensor que produce un son segundo a presion vaia cambiando.

Para maior infomación: Hidrolofono (esta páxina únicamente está dispoñible en inglés)

Theremín

O theremín é un instrumento moi extraño e curioso, foi un dos primeiros instrumentos electrónicos inventados e o mais curioso é que para tocar este instrumento non necesitas manter contacto con el en ningún momento. Cómo funciona? é complexo e dificil de facer soar, pero o funcionamento do control de tono está basado nos mesmos principios utilizados na radio (principio heterodino). A frecuencia do xerador (media frecuencia) está controlada pola capacitancia existente entre a antena e o corpo do intérprete, dependendo da distancia entre ambos. Posteriormente esta señal é demodulada para obter sons nun campo de frecuencias de audio (20 Hz - 20 kHz). (Deixo uns enlaces ás palabras probablemente menos comprensibles para maior información)
E como soa este instrumento? A continuación un video para averigualo.

Funcionamento das guitarras

Cómo funciona unha guitarra? A verdade é simple, todo ten que ver cos trastes, que parten as cordas en determinados segmentos provocando un son determinado en cada traste, cada un correspondente a unha nota musical. Sempre e cando, por suposto, a guitarra esté afinada correctamente.